Bon dia! Kon ta bai?

Inmiddels zijn Dre en ik al weer langer dan een maand op Aruba; de tijd vliegt voorbij! In de afgelopen periode is er weer een hoop gebeurd dus tijd voor een update.

Laten we beginnen met de verhuizing. Dinsdag zijn we vanaf ons appartementje van het ziekenhuis verhuisd naar ons definitieve onderkomen voor de rest van het jaar. Ons nieuwe appartement is veel groter. We hebben nu twee slaapkamers (allebei met airco), een woonkamer met twee klippanbanken (zeer populair onder studenten). De badkamer heeft een grote douche en twee wastafels en buiten hebben we een lekker terrasje (zowel overdekt als in de zon) met een tafel en stoelen en ook een lekker bankje. Het complex heeft ook een eigen zwembad met ligbedden.

Wat iets minder is aan de nieuwe locatie is het internet, compleet waardeloos. Het grootste gedeelte van de tijd doet het internet het niet. (Dit is ook de reden waarom ik geen foto’s kan uploaden en minder reageer op whats app en mijn mail). Dramatisch natuurlijk voor Dre zijn werkklussen. Binnenkort gaat Dre de routers van het complex eens bekijken maar hoogst waarschijnlijk zullen we zelf internet aan moeten gaan schaffen.
Er wonen hier onder andere nog 4 andere zaalartsen, een poortarts en verder vooral mensen uit het onderwijs. We zijn van plan met z’n allen een grill aan te schaffen want dat is het enige wat hier nog ontbreekt.

Sinds vorige week zondag zijn Dre en ik ook begonnen aan een zomercursus salsa. Iedereen op het eiland danst dus dat moeten wij natuurlijk ook proberen. Voor beiden is het dansen lastig. Voor Dre met name omdat hij moet leiden en het ritme moet zien te vinden, voor mij voornamelijk om het leiden niet over te nemen. Je moet je compleet overgeven aan het leiden van de man, ook al doet deze dingen verkeerd. Jullie snappen dat dit voor mij een zware dobber is want ik geef niet graag dingen uit handen. Maar we zijn dus nog maar net gestart dus als we wat verder zijn weer een salsa update.

Ook ben ik inmiddels gestart met een cursus Papiamento. Helaas is het via het ziekenhuis dus mag Dre niet mee doen. Het is een ontzettend luie taal. Ze vervoegen geen werkwoorden, het werkwoord is hetzelfde voor de tegenwoordige tijd als voor de verleden tijd. Het enige verschil is dat je er ‘ta’ of ‘a’ voor zet. De uitspraak daarentegen is wel lastig. Lijkt op Spaans maar toch ook weer niet. En ze gebruiken hier zeer overdreven intonatie en gezichtsexpressie wat in de lessen nog al eens hilarische momenten oplevert. De cursus is wel heel intensief; elke dinsdag en vrijdag van 4 tot 6 uur. Vooral de les op vrijdag valt zwaar omdat ik dan hard aan weekend toe ben. Ik vind het wel fijn dat ik de cursus krijg want veel Arubanen blijken toch geen Nederlands of Engels te spreken en dat is in de communicatie met patiënten erg lastig. Bijna iedereen spreekt wel Papiaments en Spaans. Mijn doel is dan ook om deze talen ook aardig onder de knie te hebben voordat ik naar Nederland terug keer.

In het ziekenhuis gaat het allemaal zijn gangetje. Het is vooral hard werken. Veel patiënten per arts en hele rare ziektebeelden. Er liggen mensen opgenomen met mazelen, lepra en knokkelkoorts. Ziekten die we in Nederland niet (meer) tegenkomen, maar vooral voor mij heel erg leerzaam. De groep artsen waarmee ik nu werk zijn ontzettend vriendelijk en willen alles uitleggen. Internisten hebben nu eenmaal vaak een vriendelijk karakter. De chirurgen daarentegen zijn net zulke botte boeren als in Nederland. Weinig interesse om te communiceren met de patiënten maar met elkaar onderling des te meer. Besprekingen over drie patiënten kunnen hier met gemak 1,5 uur duren. Alles op Arubaans tempo (traaaaaaag….). Helaas zijn die besprekingen vaak aan het einde van de dag dus zitten de zaalartsen zich op te vreten omdat ze boven nog meer werk te doen hebben of gewoon veel liever hun middag op het strand doorbrengen. De besprekingen zijn namelijk altijd na werktijd.

Het strand Druif Beach is ons favoriete plekje op het eiland. Na het werk gaan we vaak met een groepje beachvolleyballen, zwemmen en lekker van de ondergaande zon genieten. Vorige week hadden we geluk en hebben we gezien hoe kleine schildpadjes werden uitgegraven en uitgezet in zee. Normaal gaat dat iets anders, dan moeten ze zelf uit het nest kruipen naar de zee. Dit nest was in de nacht uitgekomen en de turtle watch houdt toezicht dat het allemaal goed verloopt en mensen op afstand blijven omdat veel schildpadden met uitsterven worden bedreigd. Er waren maar 15 schildpadjes uitgekomen en een nest bestaat gemiddeld uit 60-80 eitjes. De turtle watch dacht dus dat er iets niet goed zat en heeft het nest uitgegraven. Er kwamen nog minstens 20 levende schildpadjes onder het zand vandaan. Deze zijn daarna uitgezet op het strand omdat ze dan zelf de weg naar de zee moeten zoeken. Het was heel bijzonder om daar getuige van te mogen zijn.

Een laatste opmerking voordat ik ga afsluiten. Mijn Nederlandse telefoonnummer is helaas verlopen. Ik heb nu een Arubaans nummer: +297 744 7842.
Ons nieuwe adres is Papaya 9G3, Paradera, Aruba. (Hier doen ze niet aan postcodes )

Veel liefs en tot de volgende keer!

Anouk en Dre